Cracking Thunder
VWC lid

Een knal. Rondspringend glas. Overal bloed. De overgang van 2014 op 2015 verloopt voor Ronald van der Giesen dramatisch. Hij verliest zijn oog bij het aansteken van een vuurwerkpot.
Neem ons mee terug naar woensdagavond 31 december.
We vierden Oud en Nieuw bij ons thuis. Samen met een vriend pakte ik na twaalf uur een pot legaal siervuurwerk uit. De pot had twee lonten. Ik stak de ene aan en mijn maat probeerde de ander. Die van mij brandde snel, maar die van hem deed het niet.
Je was in de veronderstelling dat beide aan moesten?
Ja. Omdat het bij hem niet lukte boog ik me over de pot om zijn lont aan te steken. Voor ik er erg in had klapte het vuurwerk in mijn gezicht.
Paniek?
Grote paniek. Door de klap spatte het vuur alle kanten op en moest iedereen wegduiken. Het ging zo snel, toch wist ik dat het goed fout zat.
Je noemt hetgeen jou is overkomen een ongeluk, geen risicovolle actie.
Je denkt altijd: dat gebeurt mij niet. Je ziet de beelden op de televisie en denkt dan: die mensen zullen wel gestunt hebben. Nu pas besef ik dat het iedereen kan gebeuren.
Waarin ben je beperkt?
Ik zie niks meer met mijn linkeroog. De oogbal is doormidden gescheurd. De snee onder mijn oog komt van mijn brilglas dat kapot klapte. Tijdens het ongeluk had ik stomtoevallig mijn bril op; normaal draag ik lenzen. Had ik de bril niet gedragen, dan was ook mijn andere oog verloren gegaan.
Lees ook: Oogartsen zien 'minimale daling' vuurwerkletsel
Een kerngezonde 26-jarige man komt plots in een wereld van ziekenhuizen en operatietafels terecht.
Een groot contrast. Vanuit Numansdorp rijden we nu wekelijks naar Het Oogziekenhuis Rotterdam. Sinds de jaarwisseling ben ik één keer geopereerd en ben ik drie keer op controle geweest. Over een paar weken moet ik opnieuw onder narcose om de hechtingen uit mijn oog te laten halen.
Reageren mensen anders op je?
Ik merk dat mensen me niet meer in mijn ogen durven kijken. Ze ontwijken mijn blik. Ik zit er niet zo mee, maar ineens heb je wel dat stempel van vuurwerkslachtoffer.
Zijn er dingen die nu echt niet meer gaan?
Toevallig heb ik vorige week 100 meter in mijn auto gereden. Die linkerhoek is lastig, ik moet mijn hele lichaam draaien wil ik daar iets zien. De ondertiteling op tv is ook een ramp en toen ik vorige week zout op mijn eitje wilde doen, kieperde ik het er naast.
Is het zo dat uit al dit kwaads ook iets goeds voortvloeit?
Dit is een zwarte bladzijde in mijn leven, maar juist op zulke momenten leer je mensen kennen. Mijn vrouw, Sabine, is een gigantische steun. We zijn nog dichter naar elkaar toegegroeid.
Is 31 december 2015 al door je hoofd geschoten?
Die avond blijf ik binnen. Ik raak dat spul nooit meer aan.
http://www.metronieuws.nl/binnenland/2015/01/ze-durven-me-niet-meer-in-mijn-ogen-te-kijken
Manmanman. Ontzettend triest voor die gozer natuurlijk, maar hoe krijg je het voor elkaar.. Vlaag van verstandsverbijstering misschien?